Rozdział piąty "Pierwszy dzień zajęć"

    Liam po rozpakowaniu swoich rzeczy i zapoznaniu wszystkich Ślizgonów, zszedł do pokoju wspólnego, gdzie mieli spotkać się ze swoim opiekunem. W momencie, kiedy chłopak usiadł na jednym z wielu foteli, do pomieszczenia wszedł mężczyzna o zaciętym wyrazie twarzy. Miał czarne, lekko tłuste włosy, które sięgały mu do podbródka. Ubrany był w czarną, zapiętą po samą szyję szatę, która wyglądem przypominała sutannę księdza. Pod pachą trzymał plik pojedynczych kartek. Po chwili mężczyzna gestem dłoni kazał zamilknąć Ślizgonom, po czym nabrał głęboko powietrza.

- Dla tych, którzy jeszcze nie wiedzą, jestem Severus Snape i uczę w Hogwarcie Eliksirów - przemówił doniośle nauczyciel, patrząc po każdej zebranej w pokoju twarzy. - Cenię sobie wzorowe zachowanie i zdobywanie punktów na rzecz Slytherinu.

    Wszyscy pokiwali głowami, wykazując zainteresowanie. Tylko Draco bezustannie się wiercił na miejscu pomiędzy dwoma osiłkami. Gdy zobaczył, że wszystkie spojrzenia skierowane są w jego stronę, poprawił blond włosy i wyprostował się.

- Nazwa naszego domu pochodzi od jego założyciela, Salazara Slytherina - powiedział Severus, rozglądając się po pomieszczeniu. - Duchem Slytherinu jest Krwawy Baron, w stosunku do którego powinniście się zwracać z należytym szacunkiem.

    Snape położył plik kartek na stole obok, po czym podzielił je na kilka grup.

- To są wasze nowe plany zajęć na ten rok. - Nauczyciel wskazał głową w stronę stołu. - Pierwszy od lewej stos kartek to plan dla pierwszorocznych. Każdy następny to wykaz zajęć dla poszczególnych roczników.

    Severus jeszcze raz omiótł spojrzeniem uczniów, po czym wyszedł z pokoju wspólnego. Ślizgoni z wielką niechęcią podchodzili do stołu i zabierali swoje plany zajęć. Sądząc z ich min, nie byli tym faktem zachwyceni.

    Liam leniwie podniósł swoje zmęczone ciało z fotela i powłócząc nogami, poszedł po swój plan. Wybrał stos kartek z odpowiednim dla siebie rokiem nauki i wziął jedną, po czym wrócił na ten sam fotel, co przedtem. Chłopak na pierwszy rzut oka wywnioskował, że w Hogwarcie były nieco inne przedmioty niż w Kanadzie. Na pergaminie widniało mnóstwo różnych nazw, takich jak: Transmutacja, Wróżbiarstwo, Zielarstwo, Eliksiry, Numerologia, Astronomia, Mugoloznastwo, Obrona Przed Czarną Magią.

- Jaką masz jutro pierwszą lekcję? - zagadnął Draco, siadając na drugim fotelu obok Liam'a.

- Obrona Przed Czarną Magią - odpowiedział brunet z mieszanymi uczuciami, przypominając sobie różową kobietę. - A ty?

- Numerologia - odparł niezadowolony Malfoy. - Wychodzi na to, że jesteś ode mnie starszy.

- I nie będziemy mieć żadnej wspólnej lekcji - stwierdził chłopak, wkładając plan do kieszeni spodni.

- No to kicha - oznajmił blondyn z zawodem w głosie. - Myślałem, że oboje na Eliksirach będziemy naśmiewać się ze Snape'a.

- Czy on kiedykolwiek nie miał tłustych włosów? - zapytał z obrzydzeniem Liam.

- Nie pamiętam dnia, w którym stałby się cud i on miał czyste kudły - powiedział równie zniesmaczony Draco. - Wracając do planu, to jestem stuprocentowo pewny, że najgorszym przedmiotem w tym roku będzie Obrona przed Czarną Magią z tą całą Umbridge, która wygląda jak landrynka.

- Nawet mi jej nie przypominaj, bo zwymiotuję tęczą. - Brunet zaśmiał się głośno, powodując, że blondyn poszedł w jego ślady.

- Dobra wesoły osiołku, czas iść spać - oznajmił z uśmiechem Malfoy. - Zostaliśmy tutaj już tylko my, a uwierz mi, nie chcesz widzieć wściekłego Snape'a, który przyjdzie tutaj w swojej piżamce.

- To musi być obrzydliwy widok - potwierdził Liam, wchodząc w towarzystwie blondyna na górę do dormitorium.

    Brunet zabrał rzeczy na zmianę i poszedł do łazienki na półpiętrze, gdzie wziął szybki prysznic i przebrał się. Gdy wrócił do dormitorium okazało się, że wszyscy już śpią, poza Malfoy'em, który dopiero teraz poczłapał doprowadzić siebie do porządku. Liam położył się do łóżka, spostrzegając tym samym, że jego kot, smacznie śpi obok niego. Zgonił go z pościeli na podłogę i nasunął na siebie kołdrę po samą szyję.

    Był wykończony tym dniem, który nareszcie dobiegł końca. Obrócił się na lewy bok, po czym bez problemu zasnął.

***

    Następnego dnia Liam'a obudziły krzątania się głośnych współlokatorów. Przetarł swoje zaspane oczy i z trudem wstał z łóżka. Do miski, która stała koło nocnej szafki, wsypał karmę dla kota, po czym ubrał się w swoją szatę. Następnie razem z uczniami ze swojego rocznika, poszedł na lekcje Obrony Przed Czarną Magią.

    Klasa, w której mieli mięć pierwsze zajęcia była ogromna, a przy biurku, które stało na środku, siedziała już kobieta z krótkimi, dokładnie ułożonymi włosami. Ubrana była w ukochany przez siebie róż i popijała herbatę z wystawnej filiżanki z podobiznami małych kotków. Gdy już wszyscy uczniowie zajęli swoje miejsca, kobieta wstała, poprawiając swoją spódnicę.

- Witajcie drogie dzieci! Nazywam się Dolores Jane Umbridge i w tym roku to ja poprowadzę zajęcia z Obrony Przed Czarną Magią - powiedziała dumnie, rozglądając się niewinnie po klasie.

- Tyle to już wiemy - odparł pod nosem Liam, na co większość zareagowała śmiechem.

- Jak ci na imię młodzieńcze? - zapytała ostrym tonem Umbridge.

- Liam Court. - Chłopak uśmiechnął się z przekąsem.

- Widzę, że już wyrażasz swoje nic nie warte spostrzeżenia, a nawet jeszcze nie rozpoczęliśmy zajęć. - Kobieta popatrzyła na niego zawistnym wzrokiem. - Po lekcjach zapraszam do mnie.

    Brunet spojrzał na nią z wyrzutem. Nie miał pojęcia nawet, jak nauczycielka posłyszała, co mówi. Nie przejął się tym, że chciała go ukarać, ponieważ nie miał najmniejszego zamiaru w ogóle się u niej stawić. Miał gdzieś ją i jej głupkowate uwagi.

    Reszta lekcji była tak nudna, że uczniowie nie kontaktowali, o czym Umbridge im mówi. Liam'owi obiło się jedynie o uszy to, jak nauczycielka z ekscytacją opowiadała o czasach kiedy to ona była w wieku szkolnym. Chłopak stwierdził, że to musiało być jakieś wieki temu.

    Następną lekcją były Eliksiry z opiekunem ich domu, Severus'em Snape'm. Liam nie musiał szukać odpowiedniej klasy, gdyż wystarczyło, że poszedł za innymi z jego rocznika.

    Klasa była dosyć ciemna i niewielka. Wszystkie okna zasłonięte były ciężkimi zasłonami, na których było pełno kurzu. Tematem ich dzisiejszej lekcji był Eliksir Wielosokowy, który pozwalał na stanie się na bliżej nieokreślony czas zupełnie inną osobą. Wystarczyło mięć włos tej osoby. Uczniowie od razu przystąpili do pracy, śledząc dokładnie przepis.

    W trakcie pracy Liam postanowił, że zaryzykuje i wsypie coś dodatkowo do mikstury. Musiał przesądzić, gdyż z jego fiolki zaczął wydobywać się gęsty dym o ostrej woni. Chłopak odstawił wszystko na miejsce, po czym ewakuował się z sali razem z innym uczniami i Severus'em na czele. Na zewnątrz wszyscy kasłali, zginając się w pół. Efekt mikstury bruneta nie był zamierzony aczkolwiek był z siebie swego rodzaju dumny.

- Bardzo ładnie panie Court, stworzyłeś eliksir, który wszystkich nas by zadusił - powiedział surowym tonem Snape, wykrzywiając twarz w grymasie niezadowolenia.

    Liam tylko wzruszył ramionami. Wielu uczniów jednak dziękowało mu za to, że wybawił ich wszystkich od nielubianej lekcji. Chłopak uśmiechał się tylko pod nosem, gdyż był to jego pierwszy dzień, a już wśród nauczycieli narobił sobie wrogów, których i tak nie miał zamiaru przepraszać.

    W połowie dnia wszyscy uczniowie udali się do Wielkiej Sali na przepyszny posiłek. Potem Liam musiał znowu wrócić na nużące lekcje, które ciągnęły się w nieskończoność.

    Po zakończonych zajęciach, chłopak miał czas wolny, który postanowił wykorzystać na świeżym powietrzu. Miał niezwykłe szczęście, gdyż pod jednym z drzew zobaczył siedzącą w zadumie Lunę. Brunet bez wahania podszedł do niej, po czym usiadł obok. Dziewczyna przywitała go promiennym uśmiechem.

- Już myślałam, że zmieniłeś zdanie i postanowiłeś się ze mną nie zadawać - powiedziała blondynka, bawiąc się kosmykiem swoich miękkich włosów.

- No coś ty - odparł wesoło Liam. - Jak ci minął dzień? Bo ja zdążyłem już troszeczkę narozrabiać.

- To niedobrze. - Luna spojrzała w stronę chłopaka ze smutkiem. - Martwię się o ciebie.

- Nie ma takiej potrzeby, jestem już dużym chłopcem. - Brunet wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- A wiesz, że dziewczyny z mojego rocznika szaleją na twoim punkcie? - zapytała z wyraźnym niezadowoleniem blondynka. - Ciągle o tobie mówią.

- Jakoś nie bardzo mnie to interesuje - odparł z lekkim uśmiechem Liam, widząc nadąsaną minę dziewczyny. - Nie odpowiedziałaś mi na pytanie.

- Mi dzień minął wręcz wyśmienicie. - Luna założyła ręce za głowę i przymknęła oczy.

- Jesteś o mnie zazdrosna? - Chłopak uśmiechnął się znacząco.

- Coś ty sobie znowu ubzdurał? - Jasnowłosa z irytacją uniosła brwi, lecz po chwili widząc minę bruneta, wybuchła gromkim śmiechem. - Dlaczego właśnie przy tobie czuje się tak beztrosko?

- Bo jestem wymarzonym mężczyzną dla ciebie - powiedział Liam, próbując zachować odrobinę powagi.

- Racja, zupełnie o tym zapomniałam - oznajmiła ze śmiechem blondynka, wpatrując się w kolorową teczkę, spoczywającą na jej kolanach.

- Rysujesz? - zapytał wyraźnie zaciekawiony chłopak.

- Trochę - odparła nieco zawstydzona Luna, próbując ją ukryć.

- Mogę zobaczyć? - Brunet wyciągnął dłoń w stronę blondynki.

- Absolutnie nie - powiedziała zakłopotana dziewczyna. - Nie są na tyle dobre, żebym mogła się nimi pochwalić.

- Proszę. - Liam zrobił maślane oczy. - Poza tym, tylko zajrzę.

- Och, no dobrze - oznajmiła zrezygnowanym tonem jasnowłosa, podając chłopakowi teczkę.

    Brunet z zaciekawieniem otworzył kolorową teczkę, po czym wydał z siebie okrzyk zachwytu. Rysunki przedstawiały różne nieznane mu osoby, które wyglądały jak żywe. Ich oczy miały wyjątkowy błysk w oku, który bardzo trudno było uwiecznić na kartce papieru. Potem chłopak spostrzegł przepiękne pejzaże bogate w roślinność i radość, którą z łatwością przekazywały. Ujrzał również dziwne, powykręcane sylwetki ludzi, na których twarzach malował się strach i cierpienie. Ostatnia kartka sprawiła, że Liam wytrzeszczył oczy w zdumieniu. Spoglądała na niego tak dobrze znana mu twarz. Tak, to był on. Rysunek przedstawiał bruneta uśmiechającego się od ucha do ucha, który emanował szczęściem i beztroską. 

     Czy właśnie taki jestem przy Lunie? - pomyślał Liam.

    Chłopak pochwycił w tym samym momencie wyczekujące spojrzenie dziewczyny, która zarumieniła się, po czym pozwoliła swoim jasnym włosom, aby opadły delikatnie na jej twarz. Uśmiechnęła się niepewnie pod nosem, przygryzając dolną wargę.

- Dziewczyno, jesteś niesamowita! - wykrzyknął uradowany Liam. - Mówię serio, masz ogromny talent.

- Aż trudno mi uwierzyć, że tak bardzo ci się podobają - powiedziała jasnowłosa, zabierając teczkę chłopakowi.

- Jestem zachwycony - oznajmił z uśmiechem brunet.

- Dziękuję za miłe słowa. - Luna odwzajemniła uśmiech. - Myślę, że powinniśmy się zbierać do swoich dormitoriów.

    Blondynka wstała z trawy, wkładając teczkę pod pachę. Liam poszedł za jej przykładem i chwilę potem szli w kierunku zamku. Po drodze rozmawiali o różnych tematach, napotykając przy tym krzywe spojrzenia mijających ich dziewcząt. Oni jednak nie zwracali na to uwagi.

    Po kilkuminutowej drodze, musieli się rozstać, gdyż nieszczęsny los chciał, aby zostali przydzieleni do innych domów. Chłopak dostrzegł, że jasnowłosa myśli o tym samym, wykrzywiając twarz w grymasie niezadowolenia.

- A więc czas się pożegnać - powiedział Liam, niepewnie patrząc na Lunę.

- Tak. Do zobaczenia. - Blondynka pocałowała bruneta nieśmiało w policzek, po czym odeszła, odwracając się co jakiś czas.

    Chłopak poczuł niewyobrażalne szczęście. Był tą dziewczyną niezaprzeczalnie zauroczony. Na policzku, w miejscu, na którym kilka sekund wcześniej spoczęły wargi blondynki, Liam poczuł delikatne mrowienie. Uśmiechnął się, odtwarzając w myślach jej twarz, przepiękne oczy, w których widział wesołe ogniki. Luna zdecydowanie była najlepszym, co go spotkało w tej szkole. Dzięki niej czuł, że nadal ma serce, jakiekolwiek uczucia i jest komuś potrzebny.

    Liam stał tak jeszcze dobre kilka minut zanim zdołał ruszyć swoimi kończynami i powlec się do pokoju wspólnego Ślizgonów. Gdy już się tam znalazł, usiał na parapecie i zaczął nucić jedną ze swoich ulubionych piosenek. Nie zważał na to, że wszyscy patrzą się na niego, a dziewczyny szepczą.

    Był szczęśliwy i już nic nie mogło tego zmienić.