Rozdział trzeci "Pokątna"

    Liam'a obudziły promienie słoneczne wdzierające się przez jasne zasłony do sypialni, która urządzona została z wyczuciem stylu i harmonią. Chłopak szybkim ruchem nasunął kołdrę na głowę, mrucząc pod nosem przekleństwa.

    Zawsze był niezłym śpiochem, który potrafił spać nawet do południa. Męczyło go ranne wstawanie i za każdym razem niemalże wysysało z niego całą energię. W swojej poprzedniej szkole, w Kanadzie, po zajęciach zawsze szedł do dormitorium i odsypiał kilka godzin. Było tak codziennie. Wielu kolegów twierdziło i zakładało się o to, że prześpi całe swoje życie, lecz on zdawał się nie być tym ani trochę poruszony.

    Brunet zsunął kołdrę z głowy, gdyż zaczynało brakować mu powietrza. Wpatrywał się tępo w sufit i ozdobny żyrandol, który w promieniach słońca lekko błyszczał. Był zły, że nie dane było mu wyspać się dzisiejszego dnia. W łóżku było mu tak ciepło i przytulnie, że mógłby przeleżeć jeszcze kilka dobrych godzin.

    Liam z oporami dźwignął się na rękach i usiadł, przecierając zaspane oczy. Chwiejnie wstał z łóżka i powłócząc nogami udał się do łazienki, gdzie wziął szybki prysznic. Ubrał się w ciemne dżinsy, koszulkę w kolorze szarości i swoją ulubioną, skórzaną kurtkę, która była nieodłącznym elementem jego ubioru.

    Brunet stwierdził, że był gotowy i mógł ruszać do nieznanego sobie miejsca, jakim była ulica Pokątna. Nie wiedział kompletnie, czego miał się tam spodziewać. Sklepów rodem z baśni, czy zwykłych, szarych budynków? Spokojnego otoczenia, czy rozwrzeszczanego tłumu zakupowiczów? Wszystko w tym miejscu było wielką niewiadomą.

    Chłopak spojrzał niepewnie na kominek w salonie. Nigdy nie lubił podróżowania w ten sposób, ale innej możliwości w tym momencie nie miał. Z bocznej kieszonki torby podróżnej wyciągnął proszek Fiuu i wysypał go trochę na dłoń. Resztę schował do wewnętrznej kieszeni kurtki na drogę powrotną. Liam wszedł powoli do kominka, uważając aby przy tym nie uderzyć się w głowę, którą i tak rozdzierał ból, spowodowany zwyczajnym niewyspaniem. Wolną ręką potarł nos, gdyż sadza podrażniała jego węch.

- Na Pokątną! - wykrzyknął brunet, znikając w obłokach wytworzonych przez proszek Fiuu.

    Chwilę potem Liam wyszedł z murowanego kominka niepewnym krokiem. Przed nim rozciągała się ogromna przestrzeń zastawiona regałami, na których w nieładzie leżały pudełka w odcieniu brązu. Na samym środku stała sporych rozmiarów lada z polakierowanego drewna. Pomieszczenie z braku odpowiedniego oświetlenia, spowite było w przytłaczającym półmroku.

    Spomiędzy regałów wyłoniła się postać siwego i chudego staruszka, który spoglądał z zaciekawieniem na Liam'a. Jego pomarszczona twarz wykrzywiła się w nikłym uśmiechu, a oczy błysnęły znad okrągłych okularów.

- W czym mogę pomóc? - zapytał przyjaźnie starzec, podchodząc bliżej.

- Czy trafiłem na Pokątną? - Chłopak znacząco spojrzał przez brudne okno, które niemalże lepiło się od brudu.

- Zgadza się - przytaknął mężczyzna, gładząc zasuszony jak śliwka policzek - Widzę, że mam przed sobą nowego ucznia Hogwartu.

- Tak - odpowiedział chłopak, uciekając wzrokiem od przeszywających oczu staruszka - Przepraszam, spieszy mi się.

- Ależ oczywiście - odparł z uśmiechem mężczyzna, wracając do przerwanego zajęcia między regałami.

    Liam po wyjściu ze sklepu nie mógł uwierzyć własnym oczom. Sklepy wokół mieniły się różnorodnymi kolorami, a tłumy ludzi przeciskały się przez wąskie uliczki w poszukiwaniu odpowiedniego sklepu. Byli tu zabiegani dorośli, jak i głośne, roześmiane dzieci. Chłopak poczuł, że będzie to trudny dzień. Ból głowy przybierał na sile, a oczy piekły z niewyjaśnionej przyczyny. Liam miał nadzieję, że zrobi te cholerne zakupy w spokoju i ciszy, jednak nic nie świadczyło o tym, aby tak było.

    Brunet ciężko westchnął i wmieszał się w tłum przechodniów, kierując się w nieznanym sobie kierunku. Niejednokrotnie ktoś wpadał na niego, co sprawiało, że wzbierał się w nim niepohamowany gniew. W takim tłoku nie mógł myśleć ani oddychać, więc wszedł do pierwszego, lepszego sklepu, uwalniając się od rozwrzeszczanych dzieciaków i ich równie irytujących rodziców.

    Pomieszczenie było ciasne, ale wyjątkowo przytulne, jeśli można tak nazwać sklep ze zwierzętami. Było ich mnóstwo w różnych rozmiarów klatkach. Osobniki bacznie obserwowały każdy ruch kupujących, czekając na to aż to one zostaną zabrane przez nowego właściciela. Z listy wynikało, że chłopak musiał któregoś wybrać, co nie wywołało w nim ani krzty entuzjazmu.

    Liam pośród klatek zauważył w kącie małego, czarnego kocura, który zadziornie machał łapą w stronę sąsiada. Chłopak na ten widok uśmiechnął się pod nosem, podchodząc bliżej. Kucnął tuż obok klatki, zwracając na siebie uwagę zwierzaka, który radośnie podbiegł w jego stronę. Brunet otworzył metalowe drzwiczki i wyciągnął kocura, gładząc jego puszyste futerko. Zwierzak przyczepił się pazurkami do jego skórzanej kurtki, wystawiając swój różowy język.

- Jesteś zupełnie jak ja - powiedział cicho Liam. - Przyczepiasz się do niewłaściwych osób.

    Chłopak lekko się uśmiechnął, wkładając kota z powrotem do klatki. Zwierzę wpatrywało się w niego swoimi złocistymi oczami. Liam zaczął poważnie myśleć, o tym, czy nie kupić tego malucha.

- Myślę, że powinieneś go kupić. - Chłopak drgnął na dźwięk czyjegoś głosu. - Pasujecie do siebie.

    Liam odwrócił się i zobaczył przed sobą uśmiechniętą dziewczynę z jasnymi włosami, które lśniły w promieniach słońca. Jej oczy były niezwykle bystre, w kolorze srebrno-niebieskim. Wpatrywała się bez skrępowania, wyczekując odpowiedzi.

- Mam rozumieć, że jestem tak samo słodki, jak on? - Brunet posłał jeden ze swoich zniewalających uśmiechów.

- Skoro tak uważasz - odpowiedziała dziewczyna, przeczesując swoje miękkie fale. - Można poznać imię nowego ucznia Hogwartu?

- Pozwolę, że to ty pierwsza się przedstawisz - powiedział Liam, nadal się uśmiechając.

- Luna Lovegood - oznajmiła jasnowłosa, wyciągając rękę w stronę zadowolonego chłopaka.

- Liam Court - Chłopak musną ustami wierzch dłoni dziewczyny, sprawiając, że ta, zarumieniła się.

- Miło mi cię poznać. - Luna odsłoniła rząd równiutkich zębów w uśmiechu. - Bardzo chętnie bym jeszcze z tobą porozmawiała, ale niestety spieszy mi się.

- W takim razie do zobaczenia w szkole - powiedział brunet, patrząc jak jasnowłosa macha mu na pożegnanie i znika za drzwiami sklepu.

    Liam nie mógł uwierzyć, że to Luna pierwsza się do niego odezwała. Była pewna siebie i zupełnie inna od dziewczyn, które do tej pory poznał. Jej oczy były jak szmaragdy, lśniły niezwykłym blaskiem i sprawiały wrażenie iż można w nich utonąć. Jej promienny uśmiech powodował pojawianie się uroczego dołeczka w jej lewym policzku. Jasne, miękkie włosy dawały nieodpartą chęć ich dotknięcia. I ten jej rozmarzony wzrok, którym wpatrywała się w Liam'a bez żadnego skrępowania. Chłopak był szczerze zachwycony tym, że mógł ją poznać i miał nadzieję, że spotkają się ponownie w najbliższym czasie.

    Za radą uroczej Luny, kupił czarnego kociaka, który teraz spoczywał w jego ramionach. Miał zamknięte oczy i mruczał z rozkoszą. Chłopak nie miał pojęcia, jak go nazwać. Na razie nie chciał zaprzątać sobie tym głowy, więc pomyślał, że może jasnowłosa następnym razem pomoże mu w wyborze.

    Liam wyszedł z przytulnego sklepu ze zwierzętami i skręcił w boczną uliczkę w poszukiwaniu budynku, w którym mógł kupić nową szatę, której najzwyczajniej w świecie nie posiadał. Po drodze mijał tysiące nieznanych twarzy, które z zaciekawieniem patrzyły na niego i jego zadowolonego kocura.

    Następna osoba, którą zobaczył, sprawiła, że zatrzymał się z niedowierzaniem. To był nie kto inny, jak jego matka. Stała razem z łysym facetem, który wykrzywił twarz w grymasie niezadowolenia, gdy ujrzał Liam'a. Chłopak poczuł, że i w nim wzbiera się gniew. Był to ten sam gość, z którym zdradziła go Louie. Matka podbiegła w swoich wysokich szpilkach do bruneta, z udawaną troską i zmartwieniem. Wtuliła się w jego ramię, lecz Liam nie odwzajemnił uścisku. Kot na ramieniu chłopaka został lekko przyduszony przez kobietę, co zasygnalizował cichym prychnięciem.

- Liam, jak mogłeś mi to zrobić? - zapytała rodzicielka, nie zwracając uwagi na zirytowanego kocura.

- A ty co tu robisz z tym gnojkiem? - Chłopak wskazał głową łysego, który zmierzał w ich kierunku.

- To tylko mój znajomy - odparła matka, odwracając wzrok.

- Doprawdy? - Liam uniósł prawą brew z udawanym zdziwieniem. - A czy to aby nie twój kochanek?

- Co ci przyszło do głowy? - Rodzicielka spojrzała ze strachem na łysego, który stanął obok niej.

- Zdradzasz ojca - stwierdził brunet patrząc z pogardą na matkę. - Nieładnie, oj nieładnie pani Court.

- Gdybyś nie był synem Elizabeth, dostałbyś w tym momencie w mordę - wtrącił łysy. - Przy okazji wyrównalibyśmy porachunki.

- Widzę, że w słowach jesteś mocny. - Liam splunął w stronę mężczyzny.

    Łysy zacisnął dłonie w pięści, patrząc gniewnie na chłopaka, który z uśmiechem podtrzymywał jego spojrzenie. Matka z przestrachem gestem kazała uspokoić się im obydwu.

- Liam, proszę cię - powiedziała kobieta błagalnym tonem - wróć ze mną do domu.

- Nie, dziękuję - odparł brunet z niesmakiem. - A i życzę ci wszystkiego dobrego w związku z tym dupkiem.

    Liam odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem zostawił za sobą zdruzgotaną matkę, która była świetną aktorką i jej nowego pupilka. Był wściekły. Jak ona mogła zdradzać ojca? I to jeszcze z takim gnojkiem? Zupełnie jej nie rozumiał. Jedyne co wiedział, to było to, że nie chciał jej już więcej widzieć. Była obrzydliwą, zakłamaną żmiją. Nienawidził jej z całego serca.

    Chłopak po długich poszukiwaniach, znalazł sklep z szatami, które lśniły głęboką czernią w słońcu. Czyste i wyprasowane wisiały na eleganckich wieszakach, ułożone według rozmiarów. Za ladą stała kobieta z pierwszymi oznakami starzenia. Miała czarne, rozpuszczone włosy z widoczną siwizną i haczykowaty nos. Sprawiała wrażenie miłej, uśmiechając się do każdego swojego klienta. Ubrana była w długą, sięgającą do kostek sukienkę z lnianego materiału.

- W czymś ci pomóc złotko? - zapytała kobieta znad gazety, którą w tym momencie przeglądała.

- Nie, niech pani sobie nie przeszkadza. - Chłopak wskazał na tabloid, na co sprzedawczyni odpowiedziała nikłym uśmiechem.

    Chłopak wypuścił z objęć kociaka, pozwalając mu rozejrzeć się po sklepie. Miał pełno jego sierści na swojej ulubionej kurtce, którą zrzucił machnięciem ręki na wypolerowaną podłogę.

    Liam w momencie, w którym odwrócił się z powrotem w stronę szat, zderzył się z kimś głową. Brunet zaklął pod nosem, masując pulsujące bólem czoło. Podniósł wzrok i po raz kolejny tego dnia zamarł z zaskoczenia. Był to ten sam blondyn, który spotkał się pod hotelem ze spaślakiem z czerwonymi włosami. Chłopak patrzył na Liam'a gniewnym wzrokiem. Brunet zastanawiał się, co go jeszcze spotka w ciągu tego pokręconego dnia.

- Uważaj, jak łazisz ofermo! - wykrzyknął blondyn, wytrzeszczając oczy.

- Po cóż te mocne słowa? - zapytał Liam z udawaną powagą. - Sam powinieneś patrzeć, gdzie idziesz łajzo.

- Widzę, że trafiłem na równego sobie - odpowiedział z uśmiechem nieznajomy.

- W rzeczy samej - odparł chłopak, poprawiając kurtkę. - Na twoim miejscu zaryzykowałbym i postawiłbym się temu grubasowi z ognistą fryzurą.

- Kim jesteś i skąd o tym wiesz? - zapytał blondyn, patrząc z zaskoczeniem na Liam'a.

- Człowiekiem panie sędzio i radzę następnym razem wybrać bardziej ustronne miejsce do porachunków niż ciemna uliczka za hotelem - oznajmił z zadowoleniem brunet.

- Spostrzegawczy jesteś - stwierdził jasnowłosy. - A ty następnym razem nie szpieguj ludzi przez okno.

- Tak jest! - wykrzyknął Liam, salutując, na co blondyn zareagował śmiechem.

- Głupi jestem, ale polubiłem cię, a mało kto ma taki zaszczyt - powiedział z półuśmiechem nieznajomy. - Jestem Draco Malfoy.

- Liam Court. - Chłopcy uścisnęli sobie dłonie z błyskiem w oczach.

- Mam nadzieję, że przydzielą cię do Slytherinu - oznajmił Draco, przeczesując swoje niemalże białe włosy.

- Co to jakaś sekta? - zapytał zdziwiony chłopak.

- Ach z tobą, jak z dzieckiem. - Blondyn teatralnie przewrócił oczami. - W Hogwarcie są cztery domy, którymi opiekuje się wyznaczony nauczyciel. Przydziela nas do nich Tiara Przydziału. To zwykły, stary, szpiczasty kapelusz, który wkłada się na głowę.

- Trochę to dziwne - przyznał Liam z przekąsem. - Ale dosyć zabawne.

- Ciebie też to czeka żartownisiu - stwierdził jasnowłosy. - Będziesz musiał iść razem z pierwszorocznymi bachorkami.

- Ani mi się śni. - Brunet lekko się oburzył, sprawiając, że Draco parsknął śmiechem.

- W takim układzie musisz załatwić sobie przydzielenie w gabinecie Dumbledore'a - oznajmił blondyn drapiąc się po głowie - Dla wyjaśnienia, to dyrektor Hogwartu. Taki tam stary pierdół z długą, siwą brodą, która jeszcze trochę, a będzie zamiatać podłogę.

- Widać, że darzysz go niezwykłą sympatią i szacunkiem - stwierdził Liam, szczerząc się w najlepsze.

W tym samym momencie czarny, jak smoła kot, zaczął rozkosznie mruczeć, łasząc się do nogi zdezorientowanego blondyna.

- Co to? - zapytał z odrazą jasnowłosy.

- A ty co, już zwierząt nie rozpoznajesz? - Brunet zadał pytanie z ironicznym uśmiechem.

- Bardzo śmieszne - odparł Draco. - Mam rozumieć, że pchlarz jest twój?

- Poprawna odpowiedz. Gratulujemy, otrzymujesz sto punktów! - wykrzyknął z zadowoleniem Liam.

- Czego ty się ośle ciągle cieszysz? - Blondyn wykrzywił swoją twarz w grymasie.

- Po prostu mam dobry dzień - odpowiedział chłopak wzruszając niewinnie ramionami.

- Dobra śmieszek, muszę spadać - powiedział jasnowłosy, zerkając na swój elegancki zegarek.

- To na razie albinosie - odparł uśmiechnięty Liam w stronę wychodzącego ze sklepu Draco.

- Kiedyś cię zabiję kretynie - rzucił na odchodne blondyn, znikając za drzwiami.

    Brunet zdał sobie sprawę z tego, że polubił Malfoy'a. Miał też szczerą nadzieję, że trafi do tego samego domu, co on. Musiał jeszcze załatwić sobie u nieznanego mu Dumbledore'a przydzielenie w jego gabinecie. Nie miał najmniejszej ochoty być wśród pierwszorocznych dzieciaków. Na dodatek, nie miał pojęcia, jak ten cały proces będzie wyglądał. Ciekawił go również sam Hogwart, o którym wszędzie było głośno.

    Liam wybrał odpowiednią dla siebie szatę, złapał swojego kota i wyszedł ze sklepu z wymiętoloną listą rzeczy, które musiał jeszcze zakupić. Dzięki małym wskazówkom uczynnych przechodniów, udało mi się odnaleźć odpowiednie budynki i już po godzinie obładowany był po uszy. Kocur w tym czasie przysypiał na jego jedynej wolnej ręce. Chłopak był okropnie zmęczony i chciał jak najszybciej wrócić do hotelu.

    W tym celu wrócił do ogromnego sklepu z mnóstwem regałów i za zgodą tego samego, pogodnego starca, skorzystał z jego kominka.